Vanavond fietste ik naar huis, en het was bijna donker. Ik reed door een relatief donker straatje en ik keek naar de lucht om te kijken hoe donker het was.EN TOEN ZAG IK DE STERREN.
Vreemd genoeg kijk ik nooit naar de nachtelijk hemel, misschien alleen vanuit mijn badkamerraam naar de maan, maar s'avonds zit ik binnen met de gordijnen dicht dus zie ik geen sterren. Overigens; ik heb zulke slecht ogen dat als ik mijn bril of lensen niet in heb de maan meer een witte vlek in het donker dan een perfecte bol is, hihi.
Maar terug op de sterren: ik vond het zo mooi! Het was bijna nacht, het enige goede woord dat ik ervoor kan verzinnen is twilight; net niet helemaal donker, maar ook niet licht.Ik stond een keer midden in de nacht op een veldje;
Ik kon bijna helemaal de horizon zien. Het leek net een bubbel. Een bubbel met lichtjes. Ik ben op de grond gaan liggen en heb naar de lucht gekeken (totdat de mensen met wie ik was me mee sleurden...).
Ik begrijp wel waarom er mensen zijn die daarom liever op een rustige plek wonen! En het is zo cliche maar ik voel me ECHT klein als ik op zo'n mooie avond de lucht zie.
KIJKEN JULLIE WEL EENS NAAR BOVEN?
Love, Merel
(bronbeeld: weheartit)
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen